GRY STRATEGICZNE
Gloomhaven 2nd edition
Taktyczna gra bitewna rozgrywana w trwałym zmieniającym się świecie. Wciel się w rolę wędrowca obdarzonego unikalnymi umiejętnościami i własnymi powodami na wyprawę w ten ciemny zakątek świata...
Produkt na zamówienie: realizacja pod warunkiem dostępności u dostawcy.
Podstawowe informacje:
liczba graczy: od 1 do 4
wiek: od 12 lat
czas gry: ok. 120 min.
wydawca: Cephalofair Games (2017)
nr katalogowy: CPH0201
projektant: Isaac Childres
wersja językowa: angielska
instrukcja: angielska
Opis w serwisie BGG
Opis
Players must work together out of necessity to clear out menacing dungeons and forgotten ruins. In the process they will enhance their abilities with experience and loot, discover new locations to explore and plunder, and expand an ever-branching story fueled by the decisions they make.
This is a legacy game with a persistent and changing world that is ideally played over many game sessions. After a scenario, players will make decisions on what to do, which will determine how the story continues, kind of like a “Choose Your Own Adventure” book. Playing through a scenario is a cooperative affair where players will fight against automated monsters using an innovative card system to determine the order of play and what a player does on their turn.
Essentially, every turn a player will play two cards out of their hand. Each card has a number at the top, and the number on the first card played will determine their initiative order. Each card also has a top and bottom power, and when it is a player’s turn in the initiative order, they determine whether to use the top power of one card and the bottom power of the other, or vice-versa. Players must be careful, though, because over time they will permanently lose cards from their hands. If they take too long to clear a dungeon, they may end up exhausted and be forced to retreat.
Często kupowane razem z Gloomhaven 2nd edition:
Recenzje naszych klientów:
zaloguj się jeżeli chcesz dodać własną
dodano: 2019-02-05
Po prostu najlepszy planszowy RPG
autor:
kubkon
Na wstępie od razu zaznaczę, że przygodę z grą rozpoczęliśmy niedawno. Nie zmienia to jednak faktu, że już od samego początku gra dosłownie zapiera dech w piersiach: od przepięknej szaty wizualnej, po wymagającą mechanikę rozgrywki turowej. Po prostu wow. Chciałbym tu jednak nadmienić, że gra jest na tyle skomplikowana, iż wymaga parokrotnego przewertowania podręcznika z zasadami gry - niestety, przy pierwszym czytaniu nie jest się w stanie zaabsorbować wszystkich zawiłości jakie ta gra oferuje. Nie jest to jednak aż taki duży problem jakby się mogło wydawać, ponieważ w sieci można znaleźć odpowiedzi (i tutoriale spisane jak i wizualne) na większość (jak nie wszystkie) nurtujących nas pytań. Pod tymi względami, gra jest tak jakby (planszowym) duchowym spadkobiercą tytułów takich jak BG1 czy BG2. Serdecznie polecam!
autor:
kubkon
Na wstępie od razu zaznaczę, że przygodę z grą rozpoczęliśmy niedawno. Nie zmienia to jednak faktu, że już od samego początku gra dosłownie zapiera dech w piersiach: od przepięknej szaty wizualnej, po wymagającą mechanikę rozgrywki turowej. Po prostu wow. Chciałbym tu jednak nadmienić, że gra jest na tyle skomplikowana, iż wymaga parokrotnego przewertowania podręcznika z zasadami gry - niestety, przy pierwszym czytaniu nie jest się w stanie zaabsorbować wszystkich zawiłości jakie ta gra oferuje. Nie jest to jednak aż taki duży problem jakby się mogło wydawać, ponieważ w sieci można znaleźć odpowiedzi (i tutoriale spisane jak i wizualne) na większość (jak nie wszystkie) nurtujących nas pytań. Pod tymi względami, gra jest tak jakby (planszowym) duchowym spadkobiercą tytułów takich jak BG1 czy BG2. Serdecznie polecam!
dodano: 2019-01-07
Król!
autor:
wanhicks
W pełni zasłużone najwyższe miejsce w rankingu BGG. Gloomhaven jest planszowym spadkobiercą gier pokroju Baldur's Gate i najbardziej kompletnym RPG na planszy. Cena jest wysoka jednak w zamian otrzymujemy ogromną ilość contentu. Największe plusy to:
- wyjątkowy i oryginalny świat fantasy
- różnorodni bohaterowie posiadający własne talie, figurki oraz życiowe cele
- epicka, przygodowa kampania składająca się z ok. 100 scenariuszy
- elementy legacy, pozwalające odkrywać świat
- angażująca, przemyślana i strategiczna rozgrywka
Must have dla każdego fana gier planszowych, który sprawdzi się zarówno w gronie przyjaciół jak i w grze solo.
autor:
wanhicks
W pełni zasłużone najwyższe miejsce w rankingu BGG. Gloomhaven jest planszowym spadkobiercą gier pokroju Baldur's Gate i najbardziej kompletnym RPG na planszy. Cena jest wysoka jednak w zamian otrzymujemy ogromną ilość contentu. Największe plusy to:
- wyjątkowy i oryginalny świat fantasy
- różnorodni bohaterowie posiadający własne talie, figurki oraz życiowe cele
- epicka, przygodowa kampania składająca się z ok. 100 scenariuszy
- elementy legacy, pozwalające odkrywać świat
- angażująca, przemyślana i strategiczna rozgrywka
Must have dla każdego fana gier planszowych, który sprawdzi się zarówno w gronie przyjaciół jak i w grze solo.
dodano: 2018-10-11
Dungeon Crawler, który jest molochem!
autor:
Maciej Rząca
Gloomhaven jest dosyć oryginalnym jak na gry planszowe dungeon crawlerem - tzn. grą o przemierzaniu zamkniętych pomieszczeń, zabijaniu potworów i zbieraniu przedmiotów. Łączy on dostępne misje w bardzo lekko nieliniową kampanię, w ciągu której członkowie zespołu będą się zmieniać - bohaterowie będą opuszczać i powracać do grupy w trakcie biegu historii, dając możliwość graczom zagrania różnymi archetypami postaci (a jest ich niemal 20!).
Gra jest ogromna, o czym świadczy 10-cio kilogramowa waga pudła z komponentami. Liczba elementów potrafi przerazić najbardziej zatwardziałych planszówkowiczów! Dlatego zalecam stopniowo rozpakowywać grę - zależnie od tego, jakich elementów wymaga rozgrywany przez nas scenariusz. Ta metoda pozwoli także na nieco płynniejsze i spokojniejsze wprowadzanie nowych zasad do gry.
Gra jest estetyczna (choć zdecydowanie nie użyłbym określenia "piękna"), historia spójna i porządna jak na grę planszową, a liczba godzin/dni/tygodni/miesięcy, które można spędzić przy grze bez powtarzania scenariuszy bije na głowy dotychczasowych rekordzistów. Dlaczego więc 4 zamiast 5?
Gra jest dungeon crawlerem pełną gębą - i niestety dla graczy, którzy nie biorą codziennych kąpieli w tego typu grach mogą odczuć, że mechanika gry jest nieco toporna i powtarzalna. Uwielbiam turowe dungeon crawlery na PCecie czy konsolach, ale dosyć często czułem się, jakby ktoś próbował przenieść miks starego DnD i gier wideo na tekturę - z tym, że zamiast zautomatyzowanych ruchów bądź zadziania się czegoś jedynie w wyobraźni musiało to zostać odtworzone na planszy. Przez to spędzałem dużo czasu na coś, co wolałbym aby zaistniało w naturalny sposób, bez mojej ingerencji/wiedzy.
Ponadto, pomimo zmian postaci gra w pewnym momencie stała się powtarzalna. Sama powtarzalność nie jest zła, o ile powtarzana czynność kogoś nie nudzi - niestety momentami odczuwałem narastające znużenie z każdą nadchodzącą turą.
Stąd - mimo wszystko solidne - 4 na 5. Tu tzw. "caveat" - jeżeli jesteś fanem/fanką penetrowania lochów i ubijania smoków, spokojnie dodaj oczko do wyniku; w takiej sytuacji gra będzie dla Ciebie pełnoprawnym 5 na 5.
autor:
Maciej Rząca
Gloomhaven jest dosyć oryginalnym jak na gry planszowe dungeon crawlerem - tzn. grą o przemierzaniu zamkniętych pomieszczeń, zabijaniu potworów i zbieraniu przedmiotów. Łączy on dostępne misje w bardzo lekko nieliniową kampanię, w ciągu której członkowie zespołu będą się zmieniać - bohaterowie będą opuszczać i powracać do grupy w trakcie biegu historii, dając możliwość graczom zagrania różnymi archetypami postaci (a jest ich niemal 20!).
Gra jest ogromna, o czym świadczy 10-cio kilogramowa waga pudła z komponentami. Liczba elementów potrafi przerazić najbardziej zatwardziałych planszówkowiczów! Dlatego zalecam stopniowo rozpakowywać grę - zależnie od tego, jakich elementów wymaga rozgrywany przez nas scenariusz. Ta metoda pozwoli także na nieco płynniejsze i spokojniejsze wprowadzanie nowych zasad do gry.
Gra jest estetyczna (choć zdecydowanie nie użyłbym określenia "piękna"), historia spójna i porządna jak na grę planszową, a liczba godzin/dni/tygodni/miesięcy, które można spędzić przy grze bez powtarzania scenariuszy bije na głowy dotychczasowych rekordzistów. Dlaczego więc 4 zamiast 5?
Gra jest dungeon crawlerem pełną gębą - i niestety dla graczy, którzy nie biorą codziennych kąpieli w tego typu grach mogą odczuć, że mechanika gry jest nieco toporna i powtarzalna. Uwielbiam turowe dungeon crawlery na PCecie czy konsolach, ale dosyć często czułem się, jakby ktoś próbował przenieść miks starego DnD i gier wideo na tekturę - z tym, że zamiast zautomatyzowanych ruchów bądź zadziania się czegoś jedynie w wyobraźni musiało to zostać odtworzone na planszy. Przez to spędzałem dużo czasu na coś, co wolałbym aby zaistniało w naturalny sposób, bez mojej ingerencji/wiedzy.
Ponadto, pomimo zmian postaci gra w pewnym momencie stała się powtarzalna. Sama powtarzalność nie jest zła, o ile powtarzana czynność kogoś nie nudzi - niestety momentami odczuwałem narastające znużenie z każdą nadchodzącą turą.
Stąd - mimo wszystko solidne - 4 na 5. Tu tzw. "caveat" - jeżeli jesteś fanem/fanką penetrowania lochów i ubijania smoków, spokojnie dodaj oczko do wyniku; w takiej sytuacji gra będzie dla Ciebie pełnoprawnym 5 na 5.
dodano: 2018-10-07
Ideał
autor:
Belial
Gra absolutnie doskonała. Czerpie wszystko co było dobre w poprzednich dungeon crawlerach i w cudowny sposób omija wszystkie wpadki. Rozwój postaci i dążenie do osiągnięcia celu życiowego fenomenalne. Grafika ok, Descent miał lepszą, ale Gloom nadrabia to z nawiązką grywalnością.
Minusem na pewno jest za mała liczba kart z celami na pojedyńczy scenariusz i trochę szkoda, że wrogowie to kartoniki a nie figurki. Mimo tego gra jest absolutnym hitem jakiego bardzo dawno nie było.
autor:
Belial
Gra absolutnie doskonała. Czerpie wszystko co było dobre w poprzednich dungeon crawlerach i w cudowny sposób omija wszystkie wpadki. Rozwój postaci i dążenie do osiągnięcia celu życiowego fenomenalne. Grafika ok, Descent miał lepszą, ale Gloom nadrabia to z nawiązką grywalnością.
Minusem na pewno jest za mała liczba kart z celami na pojedyńczy scenariusz i trochę szkoda, że wrogowie to kartoniki a nie figurki. Mimo tego gra jest absolutnym hitem jakiego bardzo dawno nie było.
dodano: 2018-07-27
Taktyczny dungeon crawler
autor:
zack
Gloomhaven to nietypowe połączenie kooperacyjnej przygodówki oraz skomplikowanej gry euro, gdzie klasyczne dla planszowych RPG rzuty kością zastąpiono mniej losowymi mechanizmami. Nie brakuje standardowych dla gier przygodowych elementów jak: rozwój własnej postaci, eksploracja podziemi, wykonywanie misji, walka z hordami wrogów, skrzynie ze skarbami czy dokonywanie moralnych wyborów. Jednak, wbrew pozorom, Gloomhaven nie jest dokładnym odwzorowaniem gry RPG. Fabuła oraz narracja są jedynie klimatycznym dodatkiem, na tle którego wybija się główny trzon i zaleta tej gry - walka.
Gdy rozpoczynamy pierwszy scenariusz Gloomhaven, mamy do wyboru jedną z 6-ciu startowych klas postaci (każda z nich jest również reprezentantem jednej z 6-ciu najpopularniejszych ras/frakcji występujących w świecie gry). Na planszetce postaci znajdziemy krótki opis wybranego bohatera wraz z charakterystycznymi cechami rasy, której jest przedstawicielem. Instrukcja informuje nas również w kilku zdaniach jakie jest tło fabularne i co właściwie postacie graczy robią w tytułowym mieście - Gloomhaven. Po tym krótkim wstępie gracze wyruszają w drogę, celem ukończenia wybranego scenariusza. Na początku jest to scenariusz startowy, lecz z każdą kolejną grą zostają odblokowane kolejne przygody, spośród których gracze mogą wybierać - zaznaczając, które z nich są dostępne, a które zostały już ukończone. Każdy scenariusz rozpoczyna się krótkim opisem fabularnym, który w kilku zdaniach opowiada wydarzenia poprzedzające daną przygodę i w jaki sposób bohaterowie się w niej znaleźli. W grze dostępnych jest około 100 scenariuszy, z których każdy różni się zestawem pomieszczeń, wrogów, przeszkód i skarbów. Pomimo tego, że scenariusze mają odmienny klimat i kładą nacisk na inne taktyki, to większość z nich ma jeden i ten sam cel: pokonać wszystkich wrogów.
Walka jest dominującym aspektem gry i zarówno najbardziej innowacyjnym elementem. Standardowe dla gatunku dungeon crawler rzuty kośćmi zastąpiono kartami, które determinują jakie akcje może wykonać w swojej turze gracz. Każdy bohater posiada unikalny zestaw kart akcji, które są jego wizytówką i reprezentują charakter danej postaci. Karta akcji składa się z dwóch części - górnej (zazwyczaj bardziej ofensywnej) oraz dolnej (zazwyczaj bardziej defensywnej lub pozwalającej na ruch). Na początku rundy każdy gracz jest zobowiązany wybrać z własnej ręki (składającej się z około 10-ciu kart) dwie karty akcji, których użyje w swojej turze. Jednak gdy nadejdzie jego tura musi zdecydować jak użyć wybrane wcześniej karty - z jednej z nich musi wykonać akcję górną, a na drugiej z nich wykonać akcję dolną. System ten sprawia, że większość czasu gracze spędzają na obmyślaniu taktyk, wyliczaniu potencjalnego wyniku akcji i wybieraniu najbardziej optymalnego ruchu w danym momencie. W połączeniu z mnóstwem innych, niewspomnianych elementów walki (jak na przykład inicjatywa, długi oraz krótki odpoczynek, używanie przedmiotów, karty stracone i karty odrzucone, nasycenie żywiołów, karty akcji potworów itd.) gra staje się skomplikowaną, taktyczną układanką, w której gracze starają się wspólnie opracować plan pokonania obecnych na planszy przeszkód. Jednakże nawet najlepiej skoordynowany atak bohaterów może zostać pokrzyżowany przez niespodziewany ruch wrogów, determinowany przez losowo dobierane karty akcji potworów oraz interesujące reguły sztucznej inteligencji.
Największą zaletą i głównym filarem Gloomhaven jest zdecydowanie system taktycznej walki. Jednocześnie jest to największa wada tej gry, bowiem gracze, którzy nie przepadają za skomplikowaną kalkulacją, optymalizacją i tytułami euro będą przytłoczeni ilością możliwych decyzji do podjęcia. Istnieje również konieczność zarządzania mnóstwem żetonów, kart, komponentów, plansz terenu itp., która znacznie wydłuża czas rozłożenia i schowania gry.
Kolejną zaletą gry jest klimat i otoczka fabularna. Uniwersum Gloomhaven zasadniczo czerpie z różnych archetypów znanych z fantasy, ale jest to oryginalny świat, który przyjemnie jest odkrywać z każdym ukończonym scenariuszem. Ale również tutaj jest druga strona medalu, bowiem nie wszyscy entuzjaści RPG znajdą tu swój ideał... Elementy fabularne pojawiają się tu i ówdzie - jako kilka zdań wstępu do scenariusza, kilka zdań epilogu po zakończeniu scenariusza (scenariusz można przegrać, w efekcie trzeba go powtarzać). Przed rozpoczęciem scenariusza dobieramy losową kartę wydarzenia "miejskiego" oraz wydarzenia "w podróży", które posiadają krótki narracyjny opis i stawiają nas przed wyborem. Zwykle dokonany wybór rzutuje na reputację drużyny i czasem umożliwia zyskanie czegoś cennego (jeśli drużyna spełnia odpowiednie warunki). Poza tym w pudełku z grą jest jeszcze kilka zamkniętych kopert, które również rzucają odrobinę światła na to, jak wygląda świat dookoła bohaterów i jakimi prawami się rządzi. Poza tym próżno jest szukać głębszej historii i fabuły, możliwość dokonywania moralnych wyborów jest ograniczona do decyzji A vs B, a większość scenariuszy polega na zabiciu wszystkich przeciwników.
Zdecydowanie największa immersja pochodzi w Gloomhaven z przebiegu walki - za sprawą wybranych kart akcji, unikalnych zdolności bohaterów, wylosowanych akcji wrogów, pisane są w głowie graczy historie, które są zapamiętywane nawet po zakończeniu rozgrywki. Wojownik otwiera drzwi, szybkim ruchem przebywa kilka hexów, przeskakuje nad stołem i kończy ruch za plecami przeciwników. Jest co prawda otoczony i narażony na atak wrogów, ale zdecydował się na wykorzystanie karty akcji, która zwiększa jego defensywę, co pozwoli mu (prawdopodobnie) przeżyć do następnej rundy. Przyjmuje kilka ciosów, które na szczęście nie okazują się śmiertelne, w tym czasie jego towarzyszka, łotr, zakrada się do odwróconych przeciwników i koncentruje się na zabójczych atakach, trzebiąc szeregi wroga. Z bezbłędnie przeprowadzonej, skoordynowanej akcji graczy płynie wiele satysfakcji i daje się wyczuć unikalną rolę i "klimat" każdej postaci. Nawet jeśli wrogowie pokrzyżują plany graczy na daną turę, to również jest z tego wiele zabawy i interesujących wyników - na przykład potwór unieruchomia gracza, zanim ten ma okazję odbiec na bezpieczną odległość albo przeciwnicy zaskakują wszystkich i zamiast wykonywać bezpośredni atak, stawiają pułpaki itd.
Ostatnim aspektem Gloomhaven wartym omówienia są tzw. elementy "legacy", czyli ulegające zużyciu. Zasadniczo sprowadza się to do naklejek (umieszczanych na kartach postaci oraz na mapie-planszy) oraz do zalakowanych kopert (przy których zrywa się naklejkę-lak podczas otwierania). Instrukcja proponuje również używać długopisu/markera do zaznaczania niektórych informacji w księdze scenariuszy lub na mapie-planszy. W rzeczywistoći żaden z elementów "legacy" nie jest obowiązkowy i nieodwracalny - naklejki można odkleić (i kupić nowe), zamiast markerem mazać po planszy można informacje notować w notesie. Jest również wiele aplikacji (Android, iOS) umożliwiających zapisywanie stanu kampanii (w ten sposób likwidując konieczność stosowania naklejek czy notowania, które scenariusze są odblokowane/zakończone). Istnieje również kilka aplikacji (np. Gloomhaven Helper), które ułatwiają zarządzanie żetonami/kartami podczas rozgrywki przez co znacznie skracając czas potrzebny na rozłożenie i złożenie scenariusza.
Podsumowując, Gloomhaven to gra oferująca w jednym pudełku wiele treści i liczne godziny urozmaizonej rozgrywki. Z pewnością sprosta wymaganiom tych, którzy oczekują nietuzinkowej i skomplikowanej gry kooperacyjnej. Nie zawiedzie również tych, którzy szukają klimatu, pięknej oprawy graficznej i oryginalnego świata fantasy. Jednak przede wszystkim jest to gra dla graczy lubiących optymalizację i mechanizmy inspirowane grami euro.
autor:
zack
Gloomhaven to nietypowe połączenie kooperacyjnej przygodówki oraz skomplikowanej gry euro, gdzie klasyczne dla planszowych RPG rzuty kością zastąpiono mniej losowymi mechanizmami. Nie brakuje standardowych dla gier przygodowych elementów jak: rozwój własnej postaci, eksploracja podziemi, wykonywanie misji, walka z hordami wrogów, skrzynie ze skarbami czy dokonywanie moralnych wyborów. Jednak, wbrew pozorom, Gloomhaven nie jest dokładnym odwzorowaniem gry RPG. Fabuła oraz narracja są jedynie klimatycznym dodatkiem, na tle którego wybija się główny trzon i zaleta tej gry - walka.
Gdy rozpoczynamy pierwszy scenariusz Gloomhaven, mamy do wyboru jedną z 6-ciu startowych klas postaci (każda z nich jest również reprezentantem jednej z 6-ciu najpopularniejszych ras/frakcji występujących w świecie gry). Na planszetce postaci znajdziemy krótki opis wybranego bohatera wraz z charakterystycznymi cechami rasy, której jest przedstawicielem. Instrukcja informuje nas również w kilku zdaniach jakie jest tło fabularne i co właściwie postacie graczy robią w tytułowym mieście - Gloomhaven. Po tym krótkim wstępie gracze wyruszają w drogę, celem ukończenia wybranego scenariusza. Na początku jest to scenariusz startowy, lecz z każdą kolejną grą zostają odblokowane kolejne przygody, spośród których gracze mogą wybierać - zaznaczając, które z nich są dostępne, a które zostały już ukończone. Każdy scenariusz rozpoczyna się krótkim opisem fabularnym, który w kilku zdaniach opowiada wydarzenia poprzedzające daną przygodę i w jaki sposób bohaterowie się w niej znaleźli. W grze dostępnych jest około 100 scenariuszy, z których każdy różni się zestawem pomieszczeń, wrogów, przeszkód i skarbów. Pomimo tego, że scenariusze mają odmienny klimat i kładą nacisk na inne taktyki, to większość z nich ma jeden i ten sam cel: pokonać wszystkich wrogów.
Walka jest dominującym aspektem gry i zarówno najbardziej innowacyjnym elementem. Standardowe dla gatunku dungeon crawler rzuty kośćmi zastąpiono kartami, które determinują jakie akcje może wykonać w swojej turze gracz. Każdy bohater posiada unikalny zestaw kart akcji, które są jego wizytówką i reprezentują charakter danej postaci. Karta akcji składa się z dwóch części - górnej (zazwyczaj bardziej ofensywnej) oraz dolnej (zazwyczaj bardziej defensywnej lub pozwalającej na ruch). Na początku rundy każdy gracz jest zobowiązany wybrać z własnej ręki (składającej się z około 10-ciu kart) dwie karty akcji, których użyje w swojej turze. Jednak gdy nadejdzie jego tura musi zdecydować jak użyć wybrane wcześniej karty - z jednej z nich musi wykonać akcję górną, a na drugiej z nich wykonać akcję dolną. System ten sprawia, że większość czasu gracze spędzają na obmyślaniu taktyk, wyliczaniu potencjalnego wyniku akcji i wybieraniu najbardziej optymalnego ruchu w danym momencie. W połączeniu z mnóstwem innych, niewspomnianych elementów walki (jak na przykład inicjatywa, długi oraz krótki odpoczynek, używanie przedmiotów, karty stracone i karty odrzucone, nasycenie żywiołów, karty akcji potworów itd.) gra staje się skomplikowaną, taktyczną układanką, w której gracze starają się wspólnie opracować plan pokonania obecnych na planszy przeszkód. Jednakże nawet najlepiej skoordynowany atak bohaterów może zostać pokrzyżowany przez niespodziewany ruch wrogów, determinowany przez losowo dobierane karty akcji potworów oraz interesujące reguły sztucznej inteligencji.
Największą zaletą i głównym filarem Gloomhaven jest zdecydowanie system taktycznej walki. Jednocześnie jest to największa wada tej gry, bowiem gracze, którzy nie przepadają za skomplikowaną kalkulacją, optymalizacją i tytułami euro będą przytłoczeni ilością możliwych decyzji do podjęcia. Istnieje również konieczność zarządzania mnóstwem żetonów, kart, komponentów, plansz terenu itp., która znacznie wydłuża czas rozłożenia i schowania gry.
Kolejną zaletą gry jest klimat i otoczka fabularna. Uniwersum Gloomhaven zasadniczo czerpie z różnych archetypów znanych z fantasy, ale jest to oryginalny świat, który przyjemnie jest odkrywać z każdym ukończonym scenariuszem. Ale również tutaj jest druga strona medalu, bowiem nie wszyscy entuzjaści RPG znajdą tu swój ideał... Elementy fabularne pojawiają się tu i ówdzie - jako kilka zdań wstępu do scenariusza, kilka zdań epilogu po zakończeniu scenariusza (scenariusz można przegrać, w efekcie trzeba go powtarzać). Przed rozpoczęciem scenariusza dobieramy losową kartę wydarzenia "miejskiego" oraz wydarzenia "w podróży", które posiadają krótki narracyjny opis i stawiają nas przed wyborem. Zwykle dokonany wybór rzutuje na reputację drużyny i czasem umożliwia zyskanie czegoś cennego (jeśli drużyna spełnia odpowiednie warunki). Poza tym w pudełku z grą jest jeszcze kilka zamkniętych kopert, które również rzucają odrobinę światła na to, jak wygląda świat dookoła bohaterów i jakimi prawami się rządzi. Poza tym próżno jest szukać głębszej historii i fabuły, możliwość dokonywania moralnych wyborów jest ograniczona do decyzji A vs B, a większość scenariuszy polega na zabiciu wszystkich przeciwników.
Zdecydowanie największa immersja pochodzi w Gloomhaven z przebiegu walki - za sprawą wybranych kart akcji, unikalnych zdolności bohaterów, wylosowanych akcji wrogów, pisane są w głowie graczy historie, które są zapamiętywane nawet po zakończeniu rozgrywki. Wojownik otwiera drzwi, szybkim ruchem przebywa kilka hexów, przeskakuje nad stołem i kończy ruch za plecami przeciwników. Jest co prawda otoczony i narażony na atak wrogów, ale zdecydował się na wykorzystanie karty akcji, która zwiększa jego defensywę, co pozwoli mu (prawdopodobnie) przeżyć do następnej rundy. Przyjmuje kilka ciosów, które na szczęście nie okazują się śmiertelne, w tym czasie jego towarzyszka, łotr, zakrada się do odwróconych przeciwników i koncentruje się na zabójczych atakach, trzebiąc szeregi wroga. Z bezbłędnie przeprowadzonej, skoordynowanej akcji graczy płynie wiele satysfakcji i daje się wyczuć unikalną rolę i "klimat" każdej postaci. Nawet jeśli wrogowie pokrzyżują plany graczy na daną turę, to również jest z tego wiele zabawy i interesujących wyników - na przykład potwór unieruchomia gracza, zanim ten ma okazję odbiec na bezpieczną odległość albo przeciwnicy zaskakują wszystkich i zamiast wykonywać bezpośredni atak, stawiają pułpaki itd.
Ostatnim aspektem Gloomhaven wartym omówienia są tzw. elementy "legacy", czyli ulegające zużyciu. Zasadniczo sprowadza się to do naklejek (umieszczanych na kartach postaci oraz na mapie-planszy) oraz do zalakowanych kopert (przy których zrywa się naklejkę-lak podczas otwierania). Instrukcja proponuje również używać długopisu/markera do zaznaczania niektórych informacji w księdze scenariuszy lub na mapie-planszy. W rzeczywistoći żaden z elementów "legacy" nie jest obowiązkowy i nieodwracalny - naklejki można odkleić (i kupić nowe), zamiast markerem mazać po planszy można informacje notować w notesie. Jest również wiele aplikacji (Android, iOS) umożliwiających zapisywanie stanu kampanii (w ten sposób likwidując konieczność stosowania naklejek czy notowania, które scenariusze są odblokowane/zakończone). Istnieje również kilka aplikacji (np. Gloomhaven Helper), które ułatwiają zarządzanie żetonami/kartami podczas rozgrywki przez co znacznie skracając czas potrzebny na rozłożenie i złożenie scenariusza.
Podsumowując, Gloomhaven to gra oferująca w jednym pudełku wiele treści i liczne godziny urozmaizonej rozgrywki. Z pewnością sprosta wymaganiom tych, którzy oczekują nietuzinkowej i skomplikowanej gry kooperacyjnej. Nie zawiedzie również tych, którzy szukają klimatu, pięknej oprawy graficznej i oryginalnego świata fantasy. Jednak przede wszystkim jest to gra dla graczy lubiących optymalizację i mechanizmy inspirowane grami euro.
dodano: 2017-05-15
ideał
autor:
zioombel
Grałem w wiele różnych RPGów, kilka dobrych dungeon crawlerow (Descent, Imperial Assault) i bawiłem się zawsze świetnie. Gloomhaven jednak było grą na którą czekałem z wielkimi obawami, bo nie chciało mi się wierzyć że autor jest w stanie spełnić wszystkie swoje obietnice tworząc jednocześnie grywalną grę. Na szczęście myliłem się i to bardzo.
Gloomhaven na chwilę obecną jest dla mnie grą po prostu idealną, podeszła ona każdej osobie w naszej grupie starych wyjadaczy.
Co oferuje gloomhaven?
- kilkanaście bardzo różnorodnych postaci. Każda z nich rozwija swoje umiejętności, osobno rozwija swoją talię walki, do tego ma inny cel zawodowy który jak spełni to przechodzi na emeryturę, stając się NPC którego można później spotkać
- ponad 90 różnych scenariuszy
- system wzbogacania kart, poprzez naklejanie na nie ulepszeń
- 200 różnych przedmiotów to kupienia /odkrycia
- na prawdę długo by wymieniać dalej.
Wydawałoby się że tak rozbudowana gra będzie miała super skomplikowane zasady? Otóż nie, można je śmiało ogarnąć w jeden wieczór, a uczy się ich dużo przyjemniej niż np. Mage Knighta.
Jedyny minus to moim zdaniem oprawa graficzna, która jest po prostu OK. Gra IDEAŁ!
autor:
zioombel
Grałem w wiele różnych RPGów, kilka dobrych dungeon crawlerow (Descent, Imperial Assault) i bawiłem się zawsze świetnie. Gloomhaven jednak było grą na którą czekałem z wielkimi obawami, bo nie chciało mi się wierzyć że autor jest w stanie spełnić wszystkie swoje obietnice tworząc jednocześnie grywalną grę. Na szczęście myliłem się i to bardzo.
Gloomhaven na chwilę obecną jest dla mnie grą po prostu idealną, podeszła ona każdej osobie w naszej grupie starych wyjadaczy.
Co oferuje gloomhaven?
- kilkanaście bardzo różnorodnych postaci. Każda z nich rozwija swoje umiejętności, osobno rozwija swoją talię walki, do tego ma inny cel zawodowy który jak spełni to przechodzi na emeryturę, stając się NPC którego można później spotkać
- ponad 90 różnych scenariuszy
- system wzbogacania kart, poprzez naklejanie na nie ulepszeń
- 200 różnych przedmiotów to kupienia /odkrycia
- na prawdę długo by wymieniać dalej.
Wydawałoby się że tak rozbudowana gra będzie miała super skomplikowane zasady? Otóż nie, można je śmiało ogarnąć w jeden wieczór, a uczy się ich dużo przyjemniej niż np. Mage Knighta.
Jedyny minus to moim zdaniem oprawa graficzna, która jest po prostu OK. Gra IDEAŁ!
Gra jest cudowna. Super fabuła, ciekawa mechanika, zabawa jak przy dobrej sesji RPG. Można też zagrac praktycznie samemu, więc czynnik ludzki nie jest tu problemem. Gorzej, gdy trzeba ją rozłożyć na stole.. najlepiej grać kilka dni pod rząd, bo masakrycznie długo się ją rozklada i chowa. Warto kupić insert(ale 200zł...) lub zrobić go samemu(ale milion godzin...). Niemniej jednak jeśli macie sporo czasu wolnego i duuuuży stół, to bierzcie!