Opis

"Opowiem ci, Mamo"  to zabawka dydaktyczna. 40 obrazków zawartych w pudełku tworzy 10 serii tematycznych, z których każda składa się z 4 obrazków. Zabawa polega na właściwym ułożeniu kart  z obrazkami tak, aby powstała logiczna historyjka. Przed rozpoczęciem zabawy należy wysypać wszystkie obrazki na środek stołu. Następnie dziecko wybiera jeden dowolny obrazek i kładzie go przed sobą. Po jego obejrzeniu stara się znaleźć pasujący do niego następny obrazek. Jeśli uda mu się złożyć właściwie wszystkie 4 obrazki, to może spróbować swych sił w drugim etapie zabawy i opowiedzeniu tego co przedstawia złożona historyjka.

Zabawka uczy rozumienia następstw czasowych i logicznego myślenia, doskonali umiejętność wypowiadania się i układania opowiadań, rozwija wyobraźnię, spostrzegawczość i analizę wzrokową.

PUDEŁKO ZAWIERA:

• 40 obrazków (20 plansz)
• instrukcja

Jak to wygląda ?

Recenzje naszych klientów:

dodano: 2012-05-14 autor: adam marcinkowski

rozwijająca dziecka zdolnosc myslenia i wysławiania sie

dodano: 2011-10-17 ciekawa dla młodszych, nudna dla starszych i dorosłych autor: tuzuza

Dla młodszego dziecka, fajna, dla dorosłego nużąca
Gra przeznaczona jest dla dzieci od 3 lat, testowałam ją na bardzo rozwiniętym 3,5 latku i na 2,5 latku, który dużo rozumie, ale mało mówi. U starszego – gra na raz, ustalenie kolejności zdarzeń jest łatwe, a że obrazki przedstawiają sytuacje z dnia codziennego, bardzo konkretne i zamknięte, trudno coś więcej z nią zrobić. Można próbować wymyślać historyjki, ale szybo stają w martwym punkcie, bo jak tu poszaleć z wyobraźnią przy obrazkach np. chłopiec jedzie na rowerze (1), spada z roweru(2), płacze (3), mam go przytula i nakleja plaster. I niestety wszystkie te obrazkowe historyjki są takie „do bólu dosłowne”.
Za to 2,5 latek dość ją lubi (choć też nie jest to jego nr 1, którym są memo i „Gdzie jest żabka?”), utożsamia siebie i inne osoby z rodziny z postaciami z obrazków (wspomniany chłopiec, który spadł z roweru, babci, tata). Tylko całą historyjkę muszą opowiadać (wciąż i wciąż) rodzice (bo sam nie mówi) i to jest bardzo nużące. Wolę już w kółko czytać te same, ale dobre wiersze Tuwima i Brzechwy.
Wydaje mi się, że ta gra może być rozwijająca dla młodszego dziecka (choć pojęcia najpierw, przedtem, potem), ale nudna dla rodzica. Nie żałuję tego zakupu, cena niewielka, jakość kartoników z obrazkami bardzo dobra, niewiele jest gier nadających się dla dzieci 2-2,5 letnich, ale z w.w. powodów nie sięgam do niej za często.

dodano: 2010-12-26 Historyjki z życia wzięte autor: Piotr Czuba

Jakość wykonania jest bardzo wysoka, grafika niebanalna.
Dzieci wybierają odpowiednie obrazki i układają je chronologicznie tak aby powstała historyjka. Następnie własnymi słowami opowiadają to co ułożyli. I tak naprawdę tutaj zaczyna się niesamowita zabawa. Zauważyliśmy że dzieci niesamowicie się wciągają w tą formę zabawy.
Uważamy że jeśli ktoś ma małe maluchy to koniecznie powinien się zaopatrzyć w tą pozycję bo rozwija dzieci i zmusza do fantazji i przelewania to na słowa.
Gra idealna na tani i superaśny, oryginalny prezent

dodano: 2010-04-16 użyteczna autor: scheherazade

"Opowiem Ci mamo" jest prostą i bardzo użyteczną grą o szerokim zastosowaniu. Na solidnie wykonanych tekturkach umieszczone są ładnie wykonane obrazki- pozbawione zbędnych detali, skupiające się na tym co najistotniejsze, w stonowanej kolorystyce. Do gry dołączona jest krótka instrukcja ze zminiaturyzowanymi obrazkami z kart, ułożonymi w odpowiedniej kolejności. Według zasad- karty z różnymi historyjkami należy układać i opisywać zgodnie z chronologią wydarzeń.

To gra nie tylko dla dzieci. Można ją także wykorzystać przy pracy: z osobami z zaburzeniami rozwoju, z ludźmi w podeszłym wieku m.in. z chorobą Alzheimera, z młodzieżą i nawet dorosłymi; jako pomoc dydaktyczną przy nauce języków obcych (w tym przypadku zadanie polega na opisywaniu obrazków w wybranym języku). Sama już kilkakrotnie wykorzystywałam te karty do innych zabaw typu: pantomima, wymyślanie własnych historii związanych z danym obrazkiem, rysowanie dodatkowych kart do każdej historyjki, ćwiczenie pamięci wzrokowej poprzez kilkusekundowe oglądanie obrazka a następnie odpowiadanie na szczegółowe pytania z nim związane, wytwarzanie dźwięków pasujących do obrazka (np. szuranie miotłą) i zgadywanie o jaką historyjkę chodzi.
Polecam!